ازدواج از پیش تعیین‌شده‌اش را تا زمانی که جوانی‌اش رو به زوال گذاشت به تعویق انداخته بود، و اکنون، جونگ‌یوم خود را در آستانه پیوندی می‌دید که هیچ علاقه‌ای به آن نداشت. اما کسی بود که روحش را در اختیار داشت، تنها کس او، تنها عشقش – همان که او در بند کشیده و از همه چیز محروم کرده بود.
با عمیق‌تر شدن سرمای زمستان و دور به نظر رسیدن بهار، جونگ‌یوم بار دیگر به خلوتگاه برادرش قدم گذاشت.
گفت: «برادر، درباره ازدواج من با زن تو چه فکری می‌کنی؟»